Nakakatuwang balikan ang mga bagay na natutunan mo noong ang isip mo ay hindi pa kasing lawak katulad ng sa ngayon. Ang Trees ni Joyce Kilmer, ay isa sa mga unang tula na aking nabasa, simple at madali kong naintindihan. Pakiramdam ko noon ay ang talino ko, dahil sa ganoong edad, hindi lahat ng kababata ko ay nakakaintindi na ng Ingles. Nkakaaliw din isipin na ito ay sabay pa naming binabasa ng Mama ko. Tuloy sa tuwing makakakita ako ng puno nire-recite ko ito ng paulit-ulit at pagkatapos bibitawan ang linyang ito;
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
I
think
that I shall never see
A poem lovely as a tree.
A tree whose hungry mouth is prest
Against the earth's sweet flowing breast;
A tree that looks at God all day, And lifts her
Leafy arms to pray; A tree that may in Summer wear
A nest of robins in her hair; Upon whose bosom snow has lain;
Who intimately lives with rain. Poems are made by fools like me,
But
only
God
can
make
a tree.
TREES by Joyce Kilmer
6 Criticism:
ayos. nakakamiss tuloy noong mga bata pa tayo.
Tera, let's plant trees.
Let's plant hopes in this world!
paborito ko din to nung bata ako.
@andrei; oo nga eh pero we can do nothing but to grow up eh!
@Ax; kung ganun magsulat pa tayo... buti may blogsites na tipid sa papel para tipid sa puno!
agree with the tipid sa papel, tipid sa puno. hehe
@ucb3nnetton; kaibigan nga kita!!!
@;Darc Diarist; than you ulit sa pagbabasa! tipid din sa bolpen at lapis!
Post a Comment